Artikel in de Volkskrant

‘Het huis moest opgaan in het landschap’

Binnenkijken bij Lisette van de Ven

Tegenover hun oude familiemolen bouwden Paul en Lisette hun eigen ecowoning. Natuurlijk én kleurrijk.

Door: Freya de Coster 2 januari 2016, 02:00

Wie?

Lisette van de Ven (48).

Wat doet ze?

Modestyliste.

Waar?

Ze woont samen met haar man Paul Potters (48) en twee zonen Niels (15) en Silven (12) in een duurzaam huis in Heeswijk-Dinther.

‘Die molen was al bijna honderd jaar in het bezit van de familie van Paul. Zijn grootvader, vader en oom waren alle drie molenaars. Ons oorspronkelijke idee was om daar te gaan wonen. Dat leek ons gaaf. Maar de molen bleek heel bijzonder te zijn. Hij werkt zowel op water als wind en is de laatste in zijn soort in Nederland. Daarom werd Stichting de Kilsdonkse Molen opgericht, waar Paul deel van uitmaakt. Zij hebben de molen gerestaureerd en hij werkt opnieuw op volle toeren.’

Vanuit haar atelier heeft Lisette uitzicht over het Aadal. Een zijtak van het riviertje de Aa staat in verbinding met de molen. Het houten stoeltje komt uit het Afrikamuseum in Berg en Dal.

Wat met de woonplannen?

‘We hadden sowieso onze zinnen gezet op dit gebied. Hiervoor woonden we in het centrum van Eindhoven, maar we wilden terug naar het platteland. Dus bouwden we zelf een huis, schuin tegenover de molen.’

Lisette vond dat er te weinig geknutseld werd op de school van haar kinderen, dus organiseerde ze in Eindhoven naschoolse creaworkshops. ‘De beeldjes op de kast heb ik samen met de kinderen gemaakt.’

Moeilijk, een huis bouwen in een weiland?

‘Het huis moest opgaan in het landschap, dat was ons doel. Dus kozen we voor natuurlijke materialen. De buitenkant is grotendeels opgebouwd uit hout en glas. We wilden ook een duurzaam huis, waarbij we zelf onze energie produceren. We leveren zelfs meer dan we eigenlijk nodig hebben. De zonnepanelen en de zonneboiler zitten fraai verwerkt in de dakbedekking. Veel van onze vrienden zien het niet eens.’

Verlang je soms nog naar de stad?

‘Vooral die diversiteit aan mensen mis ik wel eens. In een dorp blijven vaak generaties van dezelfde families hangen. Iedereen kent elkaar. Onze buren zijn de ouders van Paul. Het is fijn dat we meer contact met ze hebben nu. Maar soms zitten ze wel heel dichtbij.’

‘Onze tuin is net zo groot als een park in Eindhoven. Onze zonen wisten in het begin niet wat ze met die ruimte aan moesten. In de woonkamer ervaren we de ruimte ook. Door het glas heb je er een aangenaam ‘buitengevoel’.